AUTYZM TO NIE JESTEM JA.
(http://www.synapsis.waw.pl/index.php/content/blogcategory/75/113/)
Mała dziewczynka z dwoma warkoczykami stojąca opierając się o parapet, ze spuszczoną głową... tak zobaczyłam ją po raz pierwszy. Przy niej zawsze była jej Mama - wspaniała Kobieta. Szczupła, uśmiechnięta, wierna córce, dojrzała miłością życia. Irenka i oLena. Moje Przyjaciółki.
Taki obraz pamiętam z września 2007. Lubiatów, koło Sławy, województwo lubuskie, ośrodek "Sabat", jezioro, las.
Wieczorem, przed zaśnięciem, słyszałam jej krzyk. Irenka tak komunikowała się ze światem. Wiele rzeczy ją drażniło, niewiele osób potrafiło ją zrozumieć. Cierpiała, a wobec tego cierpienia byłam bezsilna. Dzisiaj też czasem jestem. Dużo rzadziej.
Przy ognisku jej Mama pięknie śpiewała. "Sokoły", "Przeżyj to sam", uczyła się polskich piosenek. Dzisiaj wiem, że cała rodzina Irenki jest muzycznie uzdolniona. Mądry oczy oLeny były schronieniem dla Iry, Ira tylko przy Mamie czuła się bezpiecznie.
Pokochałam Irę miłością przyjaźni od pierwszego spotkania. Bałam się jej i fascynowała mnie. Intuicyjnie wiedziałam, że można jej pomóc. Że w jej krzyku jest intencja, że w jej rozkładaniu rąk jest ucieczka i lekarstwo, że w niej samej jest dużo mądrości. Że jeśli tylko pozwoli komuś wejść do jej świata, to będzie to zaszczyt i piękno.
Dzisiaj znam lepiej Irenkę. Wiem o niej więcej niż rok temu. Pukam do bram jej świata i czuję, jak coraz bardziej te drzwi się przede mną uchylają. Dużo jeszcze czasu będziemy potrzebować, dużo cierpliwości i wiary w siebie nas to będzie kosztowało. Ale wiem, że warto.
To nie ja jej, ale ona mi pomaga. Uczy mnie tego, czego nikt inny nauczyć mnie nie będzie potrafił. Dzięki Irence wiem jak ważna jest każda chwila z człowiekiem. Zwykłym. Szarym. Wyjątkowym.
