Później przez dwa miesiące tęskniłam do moich przyjaciółek. Zastanawiałam się co porabiają. Czekałam aż "Dalej Razem" przydzieli mi jakieś dziecko. W głębi duszy wiedziałam do Kogo chciałabym przychodzić jako wolontariuszka.
Oczywiście każde Dziecko z "Dalej Razem" jest wyjątkowe. O każdym Dziecku możnaby napisać powieść. Osobną opowieść. Biografię.
O tym, jak Kubuś stara się być indywidualistą i chodzi swoimi drogami, czasem uciekając mamie. O tym, jak Michałek słyszy głosy dobiegające z daleka, przystaje i zasłuchuje w coś, co dla rodziców jest ledwo słyszalne. O tym, jak Filipek pięknie ćwiczy z mamą ćwiczenia fizyczne, kiedy tylko ma ochotę. ITD-ITD
Każde Nasze Dziecko to osobna Historia. Pełna wątków, zaskakujących zwrotów akcji, miejsc, postaci i dziecko w roli głównego Bohatera.
Gdzieś na przełomie listopada i grudnia 2007 wreszcie dostaję wiadomość: "jesteś wolontariuszką Irenki". Bardzo się z tej wiadomości ucieszyłam. Czułam, że Irence mogę jakoś pomóc. Nie bardzo wiedziałam jak.
Jednocześnie targała mną obawa. Czy sobie poradzę, czy znajdziemy wspólny język, czy Ira mnie zaakceptuje.
Co tydzień miałam się spotykać z dziewczynką, która mnie najbardziej fascynowała i której krzyku się bałam. Irenkę pokochałam, ale wobec krzyku czułam się bezsilna. Teraz dostałam okazję, by oswajać się z nim co tydzień. Wiedziałam tylko jedno
IRENKA TO NIE JEST JEJ KRZYK
Irenka darzy świat całą gamą uczuć i emocji. Smutek, kiedy ma spuszczone oczy. Złość i zdenerwowanie, kiedy krzyczy i bezradnie rozdziera ręce. Radość, kiedy śmieje się sama do siebie. I spokój, kiedy ufnie spogląda na świat. Ale w grudniu 2007 jeszcze tego nie wiedziałam. Dopiero uczyłam się Irenki.
Oczywiście nie obyło się bez pewnych przygotowań. Jakiś tydzień wcześniej spotkałam się z oLeną i Kasią Stein (terapeutką Irenki). Przegadałyśmy kilkadziesiąt minut ustalając szczegóły. Mama chciała, żebym przychodziła do Irenki bawić się z nią. Żadnych ćwiczeń terapeutycznych. Żebym była jej Siostrzaną Duszą. We wtorki rano.
