Pisząc o mojej Przyjaźni z Irenką, jej historię będę przeplatać z dniem dzisiejszym, a dobre nastroje z gorszymi. Jak to było. Jak to jest. Jak to będzie. C'EST LA VIE :)
i dzisiaj miałam taki gorszy dzień.
początek lekcji był wspaniały. Ira się uśmiechała, rozumiałyśmy się bez słów, pomogła mi posprzątać kaszkę (całkowicie sama znalazła pudełko, dlatego na moją propozycję wyrzucenia kaszki do śmieci, wyraziła niezadowolenie mówiące
"no jak to, żartujesz, przecież jest pudełko")
potem rozmawiałyśmy o wiewiórkach - Pani Beatka
ale potem było sprzątanko. i Ira wzięła się za mazaki na biurku pani. mimo mojego "nie wolno", "nie dotykaj", Ira wzięła i zaczęła rysować. tym razem po dzienniku szkolnym.
!!!
Pani Beatka będzie musiała zdjąć naklejkę i nakleić własną, wydrukowaną z komputera.
Bardzo mnie to zezłościło. Poczułam się bezsilna. Wielkiego doła podłapałam. Czuję się za mało stanowcza. Muszę pracować nad swoją stanowczością. Odmieniać przez wszystkie osoby i sytuacje wyraz STANOWCZOŚĆ.
Więcej mówić, tłumaczyć, pilnować, być bardziej konsekwentna i stanowcza. Dojrzewać przy Irze.
Uwaga! TIP dla przyszłych Asystentów.
Bądźcie w jak najlepszych relacjach z Rodzicami Dziecka - nikt nie zna Dziecka tak dobrze, jak Oni.
Ja mam to duże szczęście, że Mama Iry - Olena to naprawdę Moja Przyjaciółka. Potrafi mnie wysłuchać, potrafi doradzić i potrafi powiedzieć co myśli o danej sytuacji, nie oceniając przy tym nikogo. Dzięki Lenie wierzę, że będzie lepiej. Jeśli zdobędę się na cierpliwość, stanowczość i baczne uważanie na Irenkę, pewnego dnia moje "nie wolno" będzie oznaczało dla Młodej, że tego nie robi. I tyle.
